Week 2016 – 25

Toen Marion en ik op 14 juni 1971 in de trein stapten om naar Spanje te reizen waar we een studentenhotel zouden leiden hadden we geen flauw idee waar we terecht zouden komen. Het begin van elke reis is nieuwsgierigheid naar en lichte bezorgdheid over het onbekende,...

Week 2016 – 24

Sinds het overlijden van haar man heeft haar leven zijn glans verloren. Wat er nog gebeurt in haar leven is te onbelangrijk om te onthouden. Sommige mensen fluisteren dat ze dement aan het worden is, maar dat woord wil ze niet horen. Voor haar is het vergeten...

Week 2016 – 23

Allemaal doen we onze ogen dicht en verstoppen ons. Iemand telt tot tien en zegt “wie niet weg is, is gezien, Kanker!” En wie zich niet goed heeft verborgen is hem en de andere kinderen roepen allemaal tegelijk kanker, kanker, kanker. Blij omdat zij hem niet zijn....

Week 2016 – 22

Net voor ik de zaal in moest om te spreken tijdens het symposium ‘Behandelwensen en grenzen’ had ze me via de telefoon verteld dat ze voor de derde keer in haar leven kanker had. De dokter had het haar net daarvoor meegedeeld. Of ik haar zus op wilde bellen, want ze...

Week 2016 – 21

Op de dag dat ik 68 werd kroop ik tegen haar aan om te schuilen voor alles wat ik nog niet weet maar zeker zal gaan komen. Ze streelde mijn lichaam en zette de tijd stop ergens tussen het moment dat ik haar leerde kennen en de woorden die soms driftig opvliegen omdat...