Onwillekeurig lig ik te wachten tot het op een dag gebeurt. Vooral ’s morgens als ik te vroeg wakker word, het bed nog veilig en warm is, ik me zorgen maak over de mensen die dichter bij de eindstreep zijn dan ik en me afvraag hoe ikzelf dat laatste stukje zal...

Julie en Mike overleden een paar dagen geleden en lieten drie kinderen na, waarvan de jongste dertien jaar oud was. Drie jaar geleden kreeg Mike hersenkanker en Julie zorgde voor haar echtgenoot tot ze zelf kanker kreeg en ze uiteindelijk beiden opgenomen moesten...

Wij waren zes, misschien zeven. “Kom je buiten spelen?” riep ik naar mijn vriend die boven voor het raam stond. Zo wil ik dit stukje graag beginnen, hoewel ik heel goed weet, dat het nooit zo heeft plaatsgevonden, maar het klinkt zo leuk, zo vrolijk, zo hoopgevend...

Even geen kankerstukjes meer. Ik kan mijn pen beter gebruiken door te schrijven over de ziekte van onze politieke systemen, over hoe je die herkent, dan bestraalt, met hormonen behandelt, als het nog kan radicaal wegsnijdt en zo niet trakteert op een chemokuur. Tegen...

Tegen de ochtend hoorde ik dat mijn gevangenisstraf voorbij was en kon gaan, maar niemand wist hoe ik thuis moest komen. In mijn geheugen zocht ik naar hoe het was en waarom ik eigenlijk had vastgezeten. Maar dat ik onschuldig was, wist ik zeker. Hoewel de rechter...